In One Day [LMHP]

Title : In One Day
Pairing : LMHP
Rate : 18+

 "ยังไม่เข้านอนหรือ? แฮร์รี่?"เสียงทุ้มน่าฟังดังขึ้นเมื่อเห็นว่าโถงนั่งเล่นกลางคฤหาสน์ยังคงสว่างไสว ฝีเท้าหนักแน่นก้าวตรงไปยังโซฟาที่เห็นเส้นเกศายุ่งเหยิงโผล่พ้นออกมาให้เห็น

 ลูเซียสเพิ่งกลับจากกระทรวงมาด้วยเครือข่ายผงฟู เพราะวันนี้ลูกน้องทำงานเอกสารพลาด เขาจึงจำต้องจัดการล่วงเวลาอย่างเสียไม่ได้ ดังนั้นนี่จึงเลยเวลาเข้านอนของแฮร์รี่ไปแล้ว

 ริมฝีปากบางขยับรอยยิ้มอ่อนหวาน เมื่อพบว่าเด็กน้อยของเขานั่งสัพงกอยู่กับโซฟากำมะหยี่ตัวโปรดด้วยท่าทีไม่ค่อยสบายนัก ร่างสูงโยนโค้ทหนังราคาเเพงให้เอลฟ์รับใช้ตนหนึ่ง ก่อนใช้วงเเขนเเข็งเเรงตวัดอุ้มร่างเล็กขึ้นเเนบอก
เรือนไหมละเอียดสีบรอนซ์สว่างเหยียดตรงสะบัดเล็กน้อยยามเขาส่ายศีรษะอย่างเอ็นดู แฮร์รี่ปรือตาขึ้นมองชายหนุ่มแล้วจึงซุกเข้าหาอย่างออดอ้อน

 ลูเซียสพา `คุณนายมัลฟอย` ผู้ดื้อดึงไม่ยอมเข้านอนก่อน ตรงไปยังสถานที่พักผ่อน วางอีกฝ่ายลงบนเตียงแล้วผละออกเพื่ออาบน้ำ
 แรงรั้งที่ชายเสื้อทำให้เขาต้องโน้มตัวลง จุมพิตเบาๆ ที่ขมับ สูดกลิ่นหอมของเเชมพูดอกแดนดิไลออน กระซิบบอกเบาๆ ว่าจะรีบกลับมา

 แฮร์รี่ส่งเสียงไม่พอใจเล็กน้อยเเต่ก็ยอมปล่อยมือ

 ลูเซียสขบขันในใจ `เด็กน้อยของฉัน` ไม่ว่าจะผ่านไปนานเเค่ไหน หรือคนๆ นี้จะเติบโตอีกสักเท่าไร แฮร์รี่ยังคงเปรียบเสมือนเด็กน้อยที่น่ารักสำหรับเขาเสมอ

  ใช้เวลาเพียงครึ่งชั่วโมง ร่างสูงโปร่งก็กลับมาที่เตียงในชุดเสื้อคลุมพร้อมนอนสีกรมเรียบง่าย แฮร์รี่ไม่ได้นอนอย่างที่คิด เด็กหนุ่มนั่งพิงหัวเตียงขณะที่ขยี้ตาซึ่งหรี่จนเเทบลืมไม่ขึ้น ลูเซียสหัวเราะเบาๆ อ้อมแขนกว้างโอบกอดแฮร์รี่พร้อมกดอีกฝ่ายให้นอนลงไปด้วยกันบนเตียงนุ่ม

 "ลูเซียส.."

 "หืม?"

 "ฝันดีนะ"

 "หึๆ เช่นกันแฮร์รี่"

 พวกเขามอบความอบอุ่นให้กันเเละกันในห้องนอน และจะไม่ผละจากกันจนกว่าตะวันจะมาทักทาย
มันเป็นเช่นนี้เสมอ และจะเป็นตลอดไป

 ในยามเช้า แฮร์รี่ปรือตาขึ้น กระพริบปริบๆ พลางยกศีรษะที่เเสงแดดที่เเยงเข้าตา มือเล็กยันเเผ่นอกแกร่งที่ใช้เป็นหมอนรองตัวทั้งคืนเพื่อดันตัวเองขึ้นนั่ง

 ลูเซียสส่งเสียงเล็กน้อยทว่ายังไม่ยอมตื่น

 "ลูเซียสครับ.."แฮร์รี่ก้มลง ใช้นิ้วเกลี่ยเรือนไหมสีทองคำขาวน่าหลงใหลที่ปรกอยู่บนใบหน้ารูปสลักอย่างรักใคร่ รอยยิ้มเปี่ยมสุขฉายชัดบนใบหน้า เด็กหนุ่มกดจูบเบาๆ ที่มุมปากหยัก

 "อื้อ.."

 เป็นเช้าอีกวันที่นายท่านมัลฟอยถูกปลุกด้วยจูบเเสนนุ่มนวล

 แฮร์รี่มักจะเข้าครัวเพื่อทำอาหารเเต่ละมื้อด้วยตนเอง แม้มันจะฟังดูงี่เง่า แต่เขาก็เต็มใจจะทำสิ่งที่เขาถนัดเพื่อร่างสูง
ลูเซียสไม่เคยคิดว่าเขาจะได้ทำแบบนี้.. เดินเงียบๆ เข้าครัว แอบมองแผ่นหลังของคนรัก โอบกอดอีกฝ่าย เเล้วสูดดมกลิ่มหอมจากร่างในอ้อมเเขน

 ราวกับพวกมักเกิ้ล

 พวกเขาชอบมัน แม้จะแปลกในช่วงเเรกเพราะผู้วิเศษชนชั้นสูงอย่างมัลฟอยไม่เคยเข้าครัว แต่สถานการณ์ละมุนละไมเเบบนี้ทำให้ลูเซียสเข้าใจ ...ความเรียบง่ายของชีวิต

 แฮร์รี่อมยิ้ม เสียงหัวเราะคิกคักจากการยอกล้อดังคลอไปชวนให้อบอุ่นหัวใจ

 แม้งานในกระทรวงจะมากมาย ลูเซียสก็มีเวลาให้แฮร์รี่เสมอ เด็กหนุ่มไม่รู้ว่าเขาหาเวลาหยุดมาจากไหน ไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่วันพักผ่อนของพวกเขาจะถูกรบกวน ไม่ว่าจะเป็นงานด่วนหรือภารกิจพิเศษ แฮร์รี่ไม่เคยถูกมันเข้ามาขัดขวางความสุขเลยแม้เเต่ครั้งเดียว ราวกับวันนั้นพวกเขาทั้งสองมีกันอยู่เเค่นั้น ไม่มีหน้าที่การงานหรือสิ่งอื่นใด
แต่นั่นไม่น่าสนใจสักเท่าไร ชายหนุ่มจะทำอะไรย่อมไม่สำคัญเท่ายอมเสียสละเวลาอันมีค่าเพื่อผ่อนคลายอย่างมักเกิ้ลพร้อมกับคนรัก
 กายแกร่งสูงสง่าล้มตัวนอนบนพื้นหญ้านุ่มไม่สนภาพลักษณ์หลังจากที่พวกเขาเกลือกกลิ้งกลั่นเเกล้งกันไปมาในสวนของตระกูล ทั้งคู่ดื่มด่ำกับธรรมชาติ พลิกตัวเข้าหากัน ประสานนิ้วมือ และประทับจูบ
เริ่มจากแนบชิดกัน บดเบียดเเละเริิ่มรุกล้ำ ดวงเเก้วสีมรกตสั่นไหวยามสบกับเนตรเฉดเทาเฉียบแหลม ปลายลิ้นร้อนนุ่มยุ่นไล่เลียรอบกรอบปาก กดย้ำเเล้วสอดเเทรกเข้าไปสำรวจภายใน ทั้งสองเเลกเปลี่ยนของเหลวใสอย่างมัวเมา ในที่แห่งนี้ ไม่ต้องสนอะไรอีกต่อไปแล้ว

 "พรุ่งนี้ฉันมีงาน เด็กน้อย"สายตาคมปราดเหลือบมองมือขาวที่ขยุกขยิกอยู่กับเข็มขัดเเละซิปกางเกง ถึงกระนั้น เขาก็ยังขยับขาให้เเฮร์รี่เเทรกตัวมานั่งคุกเข่าตรงกลางอย่างถนัดถนี่ ร่างบางกลั้วหัวเราะขณะปัดป่ายมือไปมาทั่วต้นขาของชายหนุ่ม

 "ผมรู้ นั่นหมายถึงคุณจะต้องอดทนกับมันต่อไปอีกสัปดาห์"แฮร์รี่เลียปากแผลบ ตาวาวมองบางสิ่งที่นูนแข็งขืนขึ้นมาเพียงเพราะเขาแสร้งสัมผัสผ่านๆ 
 ลูเซียสกลั้นหายใจ เขาวางหนังสือการเมืองในมือลงกลับโต๊ะข้างโซหาเดี่ยวที่กำลังนั่งอยู่พลางเอนตัวพิงพนักนุ่มพอเหมาะ มือหนาวางลงบนกลุ่มผมสีเปลือกไม้ไหม้เเละลูบมัน

 "ถ้าเธออยากทำมัน"

 แฮร์รี่ขบขันกับท่าทีแข็งกระด่างเล็กน้อยนั้น ไม่มีทางที่มัลฟอยจะกล่าวขอร้อง แม้กระทั่งอ้อมๆ ให้กับการกระทำเช่นนี้

 "แน่นอน ให้ผมได้ช่วยคุณ"แฮร์รี่กล่าว ยามนำพาความเป็นชายของอีกฝ่ายออกมาสู่ด้านนอก
เขากอบกุมมันอย่างทะนุถนอม โอบประคอง และกลืนกิน ปากอิ่มพรมจุมพิตเเละใช้ลิ้นร้อนตีตราไปทุกตารางของสิ่งนั้น ขบเม้มเเละรูดรึงอย่างชำนิชำนาญจนร่างสูงสูดลมหายใจเสียดัง

 "เธอทำมันดีขึ้น"

 "แน่นอน เพราะคุณไม่ค่อยมีเวลาทำ.. ดังนั้นในช่วงพักผ่อนสั้นๆ นี่คือสิ่งที่ผมสามารถทำให้คุณได้"ผู้นำตระกูลมัลฟอยเพิ่งสังเกต แฮร์รี่กำลังช่วยตัวเอง สีหน้าเเดงปลั่งรวมถึงหยาดเหงื่อข้างขมับทำให้ร่างเล็กน่าดึงดูด รองเท้าหนังหุ้มข้อมากราคาขยับ เลื่อนไปสะกิดส่วนตื่นตัวของแฮร์รี่จนที่ฝ่ายผละปากออกจากแท่งเอ็นร้อน เพียงชั่วครู่ ทุกอย่างดำเนินต่อ.. เพียงเเต่เเฮร์รี่ไม่อาจหยุดบดเบียดสะโพกเเละส่ายมันไปมาเพื่อตอบรับปลายเท้านั่นได้เลย

 "กลับมาเร็วๆ นะครับ"

 "แล้วเจอกัน เด็กน้อยของฉัน"

 ลูเซียสเดินทางไปทำงานหลังจูบลา

 เเฮร์รี่เตรียมตัวออกไปซื้อของสดเพียงดินเนอร์ในวันนี้

-จบเถอะ- 

ร่วมสกรีมใน #ไร้สาระกับซู้ดกาว หรือหน้าหลักเด็กดี

After War [DMHP]

Title : After War

Pairing : DMHP

Rate : PG-15 /18+

 หิมะขาวโปรยปรายลงมาจากท้องฟ้า..

 ร่างเล็กในชุดคลุมกริฟฟินดอร์ยืนนิ่งอยู่ไม่ห่างจากทะเลสาบ ศีรษะทุยเเละเส้นเกศาสีเปลือกไม้ไหม้โผล่พ้นจากผ้าพันคอสีแดงเข้มเพียงเล็กน้อย อีกทั้งมือขาวที่เริ่มเเดงเพราะถูกหิมะกัดยังสั่นระริกอย่างน่าเอ็นดู

 คนที่แอบมองอยู่ไม่ไกลอดไม่ได้ที่จะก้าวเข้าไปหา ฝ่ามืออุ่นจากถุงมือหนังมังกรราคาเเพงหายากคว้าเอวบางและดึงเข้ามาให้อยู่ในอ้อมกอด ร่างเตี้ยกว่าสะดุ้งเล็กน้อยก่อนเบนหน้าหันมามอง เมื่อพบกว่าเป็นใคร จึงโถมน้ำหนักตัวใส่เเล้วเเย้มรอยยิ้มกว้าง

 "นายมาช้า"น้ำเสียงเเง่งอนเสเเสร้งตัดกับสีหน้าสดใสทำให้ร่างสูงต้องก้มลงไปฟัดเเก้มนิ่มของอีกฝ่ายโดยเร็ว

 "กรีนกลาสเกาะเเกะฉันไม่ปล่อย ดีที่เเพนซี่เก่งเรื่องฝีปากมากพอจะเเซะหล่อนให้อับอาย"คนตัวเล็กถูใบหน้าด้านข้างกับเสื้อคลุมสลิธีรินของอีกฝ่ายอย่างเข้าใจ

 "แน่ล่ะ นายคือหนุ่มฮอตอันดับหนึ่งเลยนะ แซงเซดริก ดิกกอรี่ถึงสิบห้าเเต้มเชียว"เหมือนได้ยินเสียงหัวเราะข้างหู ก่อนริมฝีปากเย็นเฉียบจะคลอเคลียตามมา `เดรโก มัลฟอย`ขานรับอย่างน่าหมั่นไส้ เขาไม่ปฏิเสธแม้เเต่นิด

 "ปีนี้.. สงบดีว่าไหม?"เส้นผมสีบรอนซ์ที่ปัดป่ายข้างแก้มทำให้ `แฮร์รี่ พอตเตอร์`ย่นคอหนีอย่างอดไม่ได้ คนถูกกอดจึงเด้งตัวออกจากอีกฝ่าย พลิกตัวหันไปหาแล้วโอบลำแขนรอบเอวสอบ

 กลายเป็นว่าทั้งคู่ยืนกอดกันท่ามกลางหิมะน้อยๆ

 ในช่วงหน้าหนาวนั้น บริเวณทะเลสาปจะเป็นที่ที่ทุกคนต่างหลีกเลี่ยงเพราะลมแรงกว่าสถานที่อื่น ดังนั้น คู่รักลับๆ อย่างพวกเขาจึงพบกันที่นี่ได้อย่างไม่ต้องกังวล

 แฮร์รี่และเดรโกคบกันมาห้าปีแล้ว นับจากอุบัติเหตุเล็กๆ ในห้องสมุดที่ทำให้พวกเขาปรับความเข้าใจกันเเล้วพัฒนาความสัมพันธ์จนถึงขั้นคบหาดูใจ

 เนื่องจากนายลูเซียส มัลฟอยเป็นผู้เสพความตาย เด็กหนุ่มทั้งสองจึงจำต้องคบกันแบบแอบๆ ทว่าตอนนี้ ทุกอย่างจบลงแล้ว ตระกูลมัลฟอยเปลี่ยนฝั่ง จอมมารตายลง และสงครามก็จบไปเรียบร้อย

 ใช่ หลังจากวันนี้ พวกเขาจะสามารถจับมือกันต่อหน้าคนอื่นได้เเล้ว พวกเขาสามารถคุยกันโดยไม่ต้องจิกกัดกัน พวกเขา..สามารถที่จะหึงหวงอีกฝ่ายอย่างออกหน้าได้เสียที

 ตั้งเเต่ที่เรื่องราวทุกอย่างเข้าที่ แฮร์รี่ไม่รอช้าที่จะเข้าไปหานายท่านเเละนายหญิงมัลฟอยหลังให้การในศาลเสร็จสิ้น
ในตอนนั้นสีหน้าบูดเบี้ยวของลูเซียสขบขันน่าดูจริงเชียว เขาใช้เวลาเกือบเดือนกว่าจะทำใจยอมรับเรื่องนี้ได้ ในขณะที่นาร์ซิสซาร์เพียงอุทานออกมาเเล้วตอบรับง่ายๆ เพราะแฮร์รี่ก็ช่วยมัลฟอยมามากเเล้ว

 "ในที่สุดเราก็จะได้ไปฮอกมี้ดส์ด้วยกัน"สองมือประสานเข้าหากัน เดรโกเอียงศีรษะ จุมพิตเเผ่วเบาที่มุมปากสีระเรื่อนุ่มนิ่มเป็นคำตอบ

 "ฉันจะโดนเเฟนคลับนายดักตีหัวไหม?"ทันทีที่ได้ยิน แฮร์รี่กลั้วหัวเราะ

 "นายกำลังเล่นมุขของมักเกิ้ล?"

 "หรือไม่ล่ะ?"พวกเขาช่วยปัดหิมะบนหัวของฝ่ายตรงข้ามออก

 เสียงหัวเราะเเว่วตามลม เด็กหนุ่มผู้พิชิตจอมมารเเละอดีตผู้เสพความตายเดินยอกล้อไปตามทางเดินเพื่อไปทานอาหารเช้าที่ห้องโถงใหญ่..

 สรรพเสียงรอบตัวระหว่างทางจนถึงจุดหมายออกจะน่ารำคาญไปสักหน่อย แต่เมื่อสายตาหงุดหงิดสีเทาตวัดมองเพียงปราดเดียว การซุบซิบไร้ความเกรงใจก็เงียบลง

มื้อไหนๆ ในฮอกวอร์ตต่างก็อึกทึกวุ่นวายยามก๊วนกริฟฟินดอร์ได้รวมกลุ่มกัน และมันก็ดังไปอีกเมื่อ โรนัลด์  วิสลี่ย์ เห็นเพื่อนสนิทของเขาเดินคุยกับคู่อริตั้งแต่ปีหนึ่งเข้ามาในคลองสายตา

 "ไอ้เฟอเร็--!!?"รอนชะงักเสียงลงเมื่อแฟนสาวรั้งตัวเขาไว้ เฮอร์ไมโอนี่ส่ายศีรษะช้าๆ พลางส่งสายตาและอมยิ้มไปทางแฮร์รี่

 "พวกเขาดูมีความสุข"

 "แต่--"

 "หลังจากที่แฮร์รี่อมทุกข์มาเป็นปีๆ.. นายอยากเห็นเพื่อนจมอยู่กับความเศร้าอย่างนั้นเหรอ?"เด็กสาวคนเดียวในกลุ่มเลิกคิ้วขึ้น รอนสะอึกแล้วกล่าวอย่างยากจะทำใจ

 "แต่นั่น.. นั่นมันมัลฟอย.."

 "เขาคบกันมานานเเล้ว"เฮอร์ไมโอนี่ขัดอีกครั้ง เมื่อแฟนหนุ่มอุทานเธอจึงเสริมขึ้น "ฉันเข้าใจว่านายซื่อบื้อ แต่จะบอกให้นะ ที่ผ่านมาพวกเขาเเค่เเกล้งทะเลาะกัน"

 "..ตั้งเเต่.. --ตั้งเเต่เมื่อไร?"นานอยู่เหมือนกันว่าจะหาเสียงตัวเองเจอ รู้สึกตัวอีกทีเงาสองร่างก็ทาบทับอยู่ด้านหลัง

 "เมื่อตอนปีสาม วิสลี่ย์"เป็นเดรโกนั่นเองที่ตอบออกไป

 เด็กหนุ่มหัวแดงโวยวาย แต่ก็ไม่นานเพราะมีเฮอร์ไมโอนี่ห้ามปรามเเละป้อนเหตุผลที่มีน้ำหนักพอ

แฮร์รี่ทรุดนั่งข้างรอน ตามด้วยเดรโก พวกเขาไม่ใคร่จะใส่ใจสายตาผู้อื่น พวกกริฟฟินกอร์ไม่มีใครเขามาทำลายบรรยากาศ พวกเขาเห็นแฮร์รี่เสียใจมามากพอแล้ว วีรบุรุษไม่ควรถูกพังความสุขเพียงเพราะเขารักกับคนจากบ้านงู เช่นเดียวกันกับสลิธีริน ตั้งเเต่ปีห้า เจ้าชายของพวกเขาแทบจะมืดมนมาตลอด ในเวลานี้ พวกเขาต่างยอมรับ แฮร์รี่เป็นเพียงคนเดียวที่สร้างรอยยิ้มเปี่ยมสุขให้เดรโกได้ (แน่นอนว่าไม่ใช่ทั้งหมด แพนซี่ พาร์กินสัน คว้าน่องไก่สูตรเผ็ดพิเศษใส่ปาก แอสโทเรีย กรีนกลาสทันทีที่หล่อนอ้าปาก เพื่อไม่ให้หล่อนกรีดร้องเพราะหนุ่มที่เล็งไว้ดันมีเจ้าของแล้ว)

ศาสตราจารย์ประจำฮอกวอร์ตกระพริบตาปริบๆ แต่ก็หันไปหัวเราะด้วยกัน ภาพนั้นเป็นสัญญาณที่ดีว่าบ้านทั้งสองอาจจะสามารถเชื่อมสัมพันธ์กันได้

 เซเวอรัส สเนป สายลับที่รอดมาได้อย่างปาฏิหาริย์จากพิษงูนากินีส่งเสียงฮึดฮัดไม่พอใจ หากแต่ก็ยอมทำเป็นเมินเมื่อลูกทูนหัวของเขามีท่าทีสนุกสนานเเละมีชีวิตชีวามากกว่าที่ผ่านมา อีกทั้งเด็กหนุ่มพอตเตอร์ก็นั่งจับเข่าชนกันเคลียร์ปัญหาที่เคยก่อไว้เรียบร้อย แม้ศาสตราจารย์ชุดดำจะหักคะเเนนเเละรังแกแฮร์รี่เป็นงานอดิเรกประจำวันไปแล้วก็ตาม (ซึ่งแฮร์รี่เรียนรู้ที่จะหาคะเเนนมาโปะส่วนเว้าเเหว่งนั่นแล้ว)

 มัลฟอยเข้ากับบ้านสิงห์ได้ดีทีเดียวเมื่อเขาลดหน้ากากจอมหยิ่งลง เสียงหัวเราะดังขึ้นเป็นพักๆ จนเซดริกเดินมาตบบ่าพวกเขา

 "ยินดีด้วยนะ ในที่สุดพวกนายก็ได้เปิดตัวสักที"

พวกเขาหันไปยิ้มรับ

 หนุ่มฮัฟเฟิลพัฟคนนี้รู้เรื่องของทั้งคู่เมื่อตอนงานประลองเวทย์ไตรภาคี เพราะแฮร์รี่วิ่งมาขอวิธีเปลี่ยนคนสำคัญในด่านที่ต้องลงน้ำ เด็กหนุ่มไม่ต้องการให้เดรโกอยู่ในอันตราย แล้วมันก็ผ่านไปด้วยดี เช่นเดียวกัน เดรโกเป็นคนช่วยให้เซดริกรอดกจากผู้เสพความตาย เขาทั้งสามคนจึงสนิทสนมกันเป็นพิเศษเมื่อได้ทำบางสิ่งที่ยิ่งใหญ่ด้วยกัน

เซดริกนั่งลงใกล้รอน เวลาเดียวกับที่ ลูน่า เลิฟกู้ด เดินมานั่งข้าง เนวิลล์ ลองบัตท่อม ฝั่งตรงข้ามของรอน ติดกับเฮอร์ไมโอนี่ 

 จากนั้น เด็กบ้านอื่นๆ ก็เริ่มลุกขึ้นเเละเปลี่ยนที่นั่ง
จินนี่ วิสลี่ย์ วิ่งไปหา เบลส ซาบินี่ พวกเขาป้อนคุ้กกี้ให้กันบนโต๊ะของสลิธีริน ธีโอดอร์ น็อตต์ ย้ายไปนั่งกับ แฮนนาห์ อับบอต คอลิน ครีฟวีย์กระเถิบไปหาเด็กบ้านฮัฟเฟิลพัฟคนหนึ่ง

 เป็นภาพแปลกตาที่ผ้าคลุมสีสี่กระจัดกระจายไปทั่วทุกที่แม้เเต่เด็กปีหนึ่ง

 ความอบอุ่นแผ่ขยาย ไม่ใช่เพราะเวทย์มนต์ หากเเต่เป็นมิตรภาพเเละความรัก...

 หนึ่งกริฟฟินดอร์หนึ่งสลิธีรินยิ้มให้กัน สองมือกอบกุมประสานไม่ห่าง

 "วันนี้ เราไปดื่มบัตเตอร์เบียร์ด้วยกันนะ"แฮร์รี่เบียดตัวเข้าหาท่อนเเขนที่เขาเกาะไว้ แก้มนุ่มที่ดูมีน้ำนวลกว่าเเต่ก่อนถูไถกับเนื้อผ้าจนบิดไปมา เรียกเสียงหัวเราะจากเดรโก

 "ได้สิ"ริมฝีปากบางคลี่ยิ้ม ร่างเล็กยังคงขี้อ้อนเสมอต้นเสมอปลายยามอยู่ด้วยกันเพียงลำพัง นิ้วเรียวเกลี่ยแก้มสีระเรื่อของแฮร์รี่ ปัดเส้นผมยุ่งเหยิงเเละเลื่อนไปที่ท้ายทอย ร่างสูงโน้มตัวลงมา จรดปากที่เย็นเพราะอากาศให้ประทับกัน ส่งผ่านความร้อนด้วยการแนบชิดจนลมหนาวพัดผ่านไม่ได้ แขนเล็กตวัดโอบกอดรอบลำคออีกฝ่ายยามผละหายใจก่อนจะยืดตัวเพื่อจูบต่อไป พวกเขานัวเนียกันจนมันบวมเจ่อเเละเห่อร้อน

 "นี่มัน.. เยี่ยมไปเลย"เดรโกกระตุกมุมปาก เมื่อแฟนของเขามีสีหน้าเคลิ้มฝันเเละตั้งท่าจะจูบอีกครั้ง เดรโกปล่อยให้แฮร์รี่เอนศีรษะตามองศาเเล้วพรมจุมพิตสักเล็กน้อย จากนั้นจึงยืดแก้มนั่นจังหวะเดียวกันก็ผละกายออก

 เสียงครางขัดใจทำให้ร่างสูงสนุก

 "ถ้าเรายังไม่หยุด เชื่อเลยว่าเราจะเดทกันที่ห้องของฉันมากกว่าฮอกมี้ดส์"

 เพียงเท่านั้น แฮร์รี่คว้ามือเดรโก สาวเท้ามุ่งไปยังทางที่นำพาสู่ฮอกมี้ดส์ด้วยใบหน้าเเดงก่ำ

 "นี่ สุดสัปดาห์หน้านายว่างไหม?"

 "หืม?"เดรโกหยุดปากที่กำลังจะพูดเรื่องควิดิชเวิร์ลคัพปีล่าสุดแล้วช้อนตามองคนตรงข้าม

 "ซีเรียสบ่นว่าคิดถึง อยากให้ไปหาน่ะ"

 "หลังจากที่นายกลับไปหาเขาเมื่อสี่วันก่อนเพราะโกหกว่าป่วยใกล้ตาย?"

 แฮร์รี่ขำจนสำลักบัตเตอร์เบียร์

 ใช่สิ อาจจะเพราะช่วงนี้เด็กหนุ่มสนิทกับลูเซียสเป็นพิเศษ พ่อทูนหัวขี้เหงาเลยน้อยใจและคิดมากจนสร้างเรื่องให้แฮร์รี่ไปหาบ่อยๆ ล่าสุดนี่คือโวยวายว่าตนติดโรคร้ายรักษาไม่หายเเละใกล้ตายเต็มทีจนเด็กหนุ่มผู้พิชิตจอมมารที่กำลังจะซ้อมควิดิชถึงกับกระโดดขึ้นไม้กวาดบินหายไปเลยทีเดียว สุดท้ายก็เเค่ท้องอืดเท่านั้นเอง

 "แน่นอน สุดสัปดาห์หน้าพ่อจะไปดูกิจการที่ฝรั่งเศส แม่ก็ด้วย ดังนั้นลูกเขยที่ดีควรพาภรรยาไปหาพ่อตาได้เเล้ว"แฮร์รี่ฟาดมือลงบนแขนอีกฝ่ายเบาๆ

 "ใครภรรยานาย"

 "อยากให้ฉันตอบ?"เดรโกยิ้มกริ่มเมื่อเห็นเเฟนของเขาหน้าเเดงไปถึงหู อดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปเขี่ยกลีบปากที่ยู่จนน่าเอ็นดูไม่ได้ .. น่าฟัดให้จมเขี้ยวจริงๆ

(18+)

.
.
.
.
.

 "เดรโก... นี่ห้องน้ำพรีเฟค.."เสียงใสอึกอักเล็กน้อยยามร่างสูงซ้อนทับทางด้านหลัง
พวกเขากำลังอาบน้ำอยู่ หลังการเดินตรวจจบลง ตอนนี้เเม้จะดึกดื่นเเล้ว แต่หากไม่ใช่เวลาพักผ่อนของเมอร์เทิลอย่างเเน่นอน มันคงไม่ดีถ้าหากหล่อนมาเห็นฉากพลอดรักระหว่างพวกเขาทั้งสองคน

 "แล้วไง ไม่มีอะไรต้องกังวล"เดรโกผลักแฮร์รี่เข้าไปใกล้ขอบอ่าง น้ำกระเพื่อมจนฟองสบู่กระจายออกไป นัยน์ตาสีเทาฟ้าเเวววาวเมื่อเห็นเรือนร่างเล็กชัดเจนขึ้น มือหนาไล้ลูบอยู่บริเวณหน้าท้องน้อยทั้งที่แฮร์รี่หันแผ่นหลังให้อยู่

ร่างของคุณชายมีกล้ามเนื้อจากกีฬาที่เล่นเเนบกับอีกฝ่าย คนตัวเล็กสะดุ้งโหยงเมื่อมีบางอย่างเเข็งขืนเสียดสีกับสะโพกของตนเอง เขาสะบัดหน้าที่ขึ้นสีจัดไปหาอีกฝ่ายแล้วมองค้อนเงียบๆ

 "ครั้งล่าสุดสามวันก่อนเองนะ"แฮร์รี่กระซิบ

 "นั่นนานพอแล้ว"เดรโกโต้กลับขณะซุกหน้ากับต้นคอเนียน ปากบางไซร้ตามเเนวลงไปถึงลาดไหล่นวล ขบเม้มเเต่งเเต้มรอยสีกุหลาบเล็กน้อย พลางเลื่อนมือต่ำ

 แฮร์รี่หลุดเสียงคราง เอวเล็กบิดไปมา สะโพกแน่นตึงก็เริ่มเบียดกลับมาหา เดรโกใช้นิ้วยอกล้อกับสิ่งน่ารักของคนเบื้องหน้า .. ร่างบางเริ่มสติแตกแล้ว

 แฮร์รี่เป็นเก็บอารมณ์ไม่เก่ง อีกทั้งกระตุ้นง่าย ดังนั้นเดรโกจึงมักได้เปรียบเสมอ ใช้เวลาเล้าโลมไม่นานนัก เพียงปลายเล็บสะกิดตุ่มไตบนอก ผู้ถูกกระทำก็ปลดปล่อย แขนเเกร่งรวบเอวบางนั่นไว้ ไม่ปล่อยให้เข่าอ่อนจนล้มลงไปในน้ำ

 "ตาฉันเเล้ว ที่รัก"ไม่รอให้จบประโยค ข้อนิ้วเเข็งแทรกเข้าไปภายในกายอุ่น ขยับไปมาอย่างช้ำชอง

 "อ๊ะ.."เดรโกเลียปาก กดย้ำยังจุดที่ทำให้แฮร์รี่ครวญครางอย่างกระสัน เขาเพิ่มนิ้วที่สองเเละสามตามลำดับ แต่ก่อนที่แฮร์รี่จะเสร็จสมเป็นครั้งที่สอง เดรโกผละมือออก 

 แฮร์รี่หน้างอง้ำ เขารู้ดีว่าเดรโกต้องการอะไร มือเล็กยันร่างตนเองในนั่งบนขอบอ่าง เสยเส้นผมเกะกะสายตานั่นเล็กน้อยก่อนจะใช้เเขนเกี่ยวขาขวาของตัวเองขึ้นสูง มือที่ว่างอีกข้างบีบเฟ้นก้นเนียนๆ ของตนให้ช่องทางเด่นชัด

 "เข้ามาได้เเล้ว"เสียงหวานสั่นเครือ แววตาสีมรกตงดงามเเพรวพราวเเละหยาดเยิ้ม เดรโกคลี่ยิ้มยามมองภาพเเสนวิจิตรตรงหน้า ทว่าไม่วายโถมตัวใส่อย่างคุ้นเคย

 "นายเซ็กซี่มาก รู้ไหม"เสียงหัวเราะเเละครางประสานกัน ยามพวกเขาเชื่อมต่อ เดรโกดุนดันตัวตนของเขาเข้าไปอย่างเอาเเต่ใจจนได้รอยแมวข่วนจางๆ มาประดับลำคอ

 "มีเเฟนเป็นหนุ่มฮอตนี่"ฟันขาวกัดแผ่นอกตึงกล้ามเนื้ออย่างหมั่นเขี้ยว ไม่ลืมที่จะช่วยเคลื่อนสะโพกสวนกลับอย่างเอาใจ

 เสียงคลื่นน้ำกระฉอกสร้างความอิโรติกได้ดียามอยู่ในช่วงกิจกามเข้าจังหวะ

 แฮร์รี่และเดรโกโอบกอดกัน ส่งผ่านความอบอุ่นเเละน้ำหวานในปากไม่หยุดหย่อน

 "เสียดาย.. นี่ไม่ใช่บนเตียง"

 "ทำไม?"

 "ฉันกลัวเข่านายถลอก"

 "งั้นเราจะมี `เอพิสกี้` ไว้ทำไมล่ะคนโง่!"

 "นายกำลังเชิญชวน?"

 "..."

 และเเฮร์รี่ก็รู้ว่าเขาไม่ควรชี้โพรงให้กระรอก..

-จบเถอะ-

สามารถร่วมสกรีมใน #ไร้สาระกับซู้ดกาว หรือกลับไปคอมเม้นต์หน้าหลักเด็กดี