In One Day [LMHP]

Title : In One Day
Pairing : LMHP
Rate : 18+

 "ยังไม่เข้านอนหรือ? แฮร์รี่?"เสียงทุ้มน่าฟังดังขึ้นเมื่อเห็นว่าโถงนั่งเล่นกลางคฤหาสน์ยังคงสว่างไสว ฝีเท้าหนักแน่นก้าวตรงไปยังโซฟาที่เห็นเส้นเกศายุ่งเหยิงโผล่พ้นออกมาให้เห็น

 ลูเซียสเพิ่งกลับจากกระทรวงมาด้วยเครือข่ายผงฟู เพราะวันนี้ลูกน้องทำงานเอกสารพลาด เขาจึงจำต้องจัดการล่วงเวลาอย่างเสียไม่ได้ ดังนั้นนี่จึงเลยเวลาเข้านอนของแฮร์รี่ไปแล้ว

 ริมฝีปากบางขยับรอยยิ้มอ่อนหวาน เมื่อพบว่าเด็กน้อยของเขานั่งสัพงกอยู่กับโซฟากำมะหยี่ตัวโปรดด้วยท่าทีไม่ค่อยสบายนัก ร่างสูงโยนโค้ทหนังราคาเเพงให้เอลฟ์รับใช้ตนหนึ่ง ก่อนใช้วงเเขนเเข็งเเรงตวัดอุ้มร่างเล็กขึ้นเเนบอก
เรือนไหมละเอียดสีบรอนซ์สว่างเหยียดตรงสะบัดเล็กน้อยยามเขาส่ายศีรษะอย่างเอ็นดู แฮร์รี่ปรือตาขึ้นมองชายหนุ่มแล้วจึงซุกเข้าหาอย่างออดอ้อน

 ลูเซียสพา `คุณนายมัลฟอย` ผู้ดื้อดึงไม่ยอมเข้านอนก่อน ตรงไปยังสถานที่พักผ่อน วางอีกฝ่ายลงบนเตียงแล้วผละออกเพื่ออาบน้ำ
 แรงรั้งที่ชายเสื้อทำให้เขาต้องโน้มตัวลง จุมพิตเบาๆ ที่ขมับ สูดกลิ่นหอมของเเชมพูดอกแดนดิไลออน กระซิบบอกเบาๆ ว่าจะรีบกลับมา

 แฮร์รี่ส่งเสียงไม่พอใจเล็กน้อยเเต่ก็ยอมปล่อยมือ

 ลูเซียสขบขันในใจ `เด็กน้อยของฉัน` ไม่ว่าจะผ่านไปนานเเค่ไหน หรือคนๆ นี้จะเติบโตอีกสักเท่าไร แฮร์รี่ยังคงเปรียบเสมือนเด็กน้อยที่น่ารักสำหรับเขาเสมอ

  ใช้เวลาเพียงครึ่งชั่วโมง ร่างสูงโปร่งก็กลับมาที่เตียงในชุดเสื้อคลุมพร้อมนอนสีกรมเรียบง่าย แฮร์รี่ไม่ได้นอนอย่างที่คิด เด็กหนุ่มนั่งพิงหัวเตียงขณะที่ขยี้ตาซึ่งหรี่จนเเทบลืมไม่ขึ้น ลูเซียสหัวเราะเบาๆ อ้อมแขนกว้างโอบกอดแฮร์รี่พร้อมกดอีกฝ่ายให้นอนลงไปด้วยกันบนเตียงนุ่ม

 "ลูเซียส.."

 "หืม?"

 "ฝันดีนะ"

 "หึๆ เช่นกันแฮร์รี่"

 พวกเขามอบความอบอุ่นให้กันเเละกันในห้องนอน และจะไม่ผละจากกันจนกว่าตะวันจะมาทักทาย
มันเป็นเช่นนี้เสมอ และจะเป็นตลอดไป

 ในยามเช้า แฮร์รี่ปรือตาขึ้น กระพริบปริบๆ พลางยกศีรษะที่เเสงแดดที่เเยงเข้าตา มือเล็กยันเเผ่นอกแกร่งที่ใช้เป็นหมอนรองตัวทั้งคืนเพื่อดันตัวเองขึ้นนั่ง

 ลูเซียสส่งเสียงเล็กน้อยทว่ายังไม่ยอมตื่น

 "ลูเซียสครับ.."แฮร์รี่ก้มลง ใช้นิ้วเกลี่ยเรือนไหมสีทองคำขาวน่าหลงใหลที่ปรกอยู่บนใบหน้ารูปสลักอย่างรักใคร่ รอยยิ้มเปี่ยมสุขฉายชัดบนใบหน้า เด็กหนุ่มกดจูบเบาๆ ที่มุมปากหยัก

 "อื้อ.."

 เป็นเช้าอีกวันที่นายท่านมัลฟอยถูกปลุกด้วยจูบเเสนนุ่มนวล

 แฮร์รี่มักจะเข้าครัวเพื่อทำอาหารเเต่ละมื้อด้วยตนเอง แม้มันจะฟังดูงี่เง่า แต่เขาก็เต็มใจจะทำสิ่งที่เขาถนัดเพื่อร่างสูง
ลูเซียสไม่เคยคิดว่าเขาจะได้ทำแบบนี้.. เดินเงียบๆ เข้าครัว แอบมองแผ่นหลังของคนรัก โอบกอดอีกฝ่าย เเล้วสูดดมกลิ่มหอมจากร่างในอ้อมเเขน

 ราวกับพวกมักเกิ้ล

 พวกเขาชอบมัน แม้จะแปลกในช่วงเเรกเพราะผู้วิเศษชนชั้นสูงอย่างมัลฟอยไม่เคยเข้าครัว แต่สถานการณ์ละมุนละไมเเบบนี้ทำให้ลูเซียสเข้าใจ ...ความเรียบง่ายของชีวิต

 แฮร์รี่อมยิ้ม เสียงหัวเราะคิกคักจากการยอกล้อดังคลอไปชวนให้อบอุ่นหัวใจ

 แม้งานในกระทรวงจะมากมาย ลูเซียสก็มีเวลาให้แฮร์รี่เสมอ เด็กหนุ่มไม่รู้ว่าเขาหาเวลาหยุดมาจากไหน ไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่วันพักผ่อนของพวกเขาจะถูกรบกวน ไม่ว่าจะเป็นงานด่วนหรือภารกิจพิเศษ แฮร์รี่ไม่เคยถูกมันเข้ามาขัดขวางความสุขเลยแม้เเต่ครั้งเดียว ราวกับวันนั้นพวกเขาทั้งสองมีกันอยู่เเค่นั้น ไม่มีหน้าที่การงานหรือสิ่งอื่นใด
แต่นั่นไม่น่าสนใจสักเท่าไร ชายหนุ่มจะทำอะไรย่อมไม่สำคัญเท่ายอมเสียสละเวลาอันมีค่าเพื่อผ่อนคลายอย่างมักเกิ้ลพร้อมกับคนรัก
 กายแกร่งสูงสง่าล้มตัวนอนบนพื้นหญ้านุ่มไม่สนภาพลักษณ์หลังจากที่พวกเขาเกลือกกลิ้งกลั่นเเกล้งกันไปมาในสวนของตระกูล ทั้งคู่ดื่มด่ำกับธรรมชาติ พลิกตัวเข้าหากัน ประสานนิ้วมือ และประทับจูบ
เริ่มจากแนบชิดกัน บดเบียดเเละเริิ่มรุกล้ำ ดวงเเก้วสีมรกตสั่นไหวยามสบกับเนตรเฉดเทาเฉียบแหลม ปลายลิ้นร้อนนุ่มยุ่นไล่เลียรอบกรอบปาก กดย้ำเเล้วสอดเเทรกเข้าไปสำรวจภายใน ทั้งสองเเลกเปลี่ยนของเหลวใสอย่างมัวเมา ในที่แห่งนี้ ไม่ต้องสนอะไรอีกต่อไปแล้ว

 "พรุ่งนี้ฉันมีงาน เด็กน้อย"สายตาคมปราดเหลือบมองมือขาวที่ขยุกขยิกอยู่กับเข็มขัดเเละซิปกางเกง ถึงกระนั้น เขาก็ยังขยับขาให้เเฮร์รี่เเทรกตัวมานั่งคุกเข่าตรงกลางอย่างถนัดถนี่ ร่างบางกลั้วหัวเราะขณะปัดป่ายมือไปมาทั่วต้นขาของชายหนุ่ม

 "ผมรู้ นั่นหมายถึงคุณจะต้องอดทนกับมันต่อไปอีกสัปดาห์"แฮร์รี่เลียปากแผลบ ตาวาวมองบางสิ่งที่นูนแข็งขืนขึ้นมาเพียงเพราะเขาแสร้งสัมผัสผ่านๆ 
 ลูเซียสกลั้นหายใจ เขาวางหนังสือการเมืองในมือลงกลับโต๊ะข้างโซหาเดี่ยวที่กำลังนั่งอยู่พลางเอนตัวพิงพนักนุ่มพอเหมาะ มือหนาวางลงบนกลุ่มผมสีเปลือกไม้ไหม้เเละลูบมัน

 "ถ้าเธออยากทำมัน"

 แฮร์รี่ขบขันกับท่าทีแข็งกระด่างเล็กน้อยนั้น ไม่มีทางที่มัลฟอยจะกล่าวขอร้อง แม้กระทั่งอ้อมๆ ให้กับการกระทำเช่นนี้

 "แน่นอน ให้ผมได้ช่วยคุณ"แฮร์รี่กล่าว ยามนำพาความเป็นชายของอีกฝ่ายออกมาสู่ด้านนอก
เขากอบกุมมันอย่างทะนุถนอม โอบประคอง และกลืนกิน ปากอิ่มพรมจุมพิตเเละใช้ลิ้นร้อนตีตราไปทุกตารางของสิ่งนั้น ขบเม้มเเละรูดรึงอย่างชำนิชำนาญจนร่างสูงสูดลมหายใจเสียดัง

 "เธอทำมันดีขึ้น"

 "แน่นอน เพราะคุณไม่ค่อยมีเวลาทำ.. ดังนั้นในช่วงพักผ่อนสั้นๆ นี่คือสิ่งที่ผมสามารถทำให้คุณได้"ผู้นำตระกูลมัลฟอยเพิ่งสังเกต แฮร์รี่กำลังช่วยตัวเอง สีหน้าเเดงปลั่งรวมถึงหยาดเหงื่อข้างขมับทำให้ร่างเล็กน่าดึงดูด รองเท้าหนังหุ้มข้อมากราคาขยับ เลื่อนไปสะกิดส่วนตื่นตัวของแฮร์รี่จนที่ฝ่ายผละปากออกจากแท่งเอ็นร้อน เพียงชั่วครู่ ทุกอย่างดำเนินต่อ.. เพียงเเต่เเฮร์รี่ไม่อาจหยุดบดเบียดสะโพกเเละส่ายมันไปมาเพื่อตอบรับปลายเท้านั่นได้เลย

 "กลับมาเร็วๆ นะครับ"

 "แล้วเจอกัน เด็กน้อยของฉัน"

 ลูเซียสเดินทางไปทำงานหลังจูบลา

 เเฮร์รี่เตรียมตัวออกไปซื้อของสดเพียงดินเนอร์ในวันนี้

-จบเถอะ- 

ร่วมสกรีมใน #ไร้สาระกับซู้ดกาว หรือหน้าหลักเด็กดี