Fan-Fiction BTS
Title : Activity
Pairing : GaHope / SOPE / YoonSeok
Rate : NC-17
Other : เป็นการเจิมหลังจากที่ไม่ได้แตะเอ็นซีแนววายมานาน ต้องปัดฝุ่นอีกเยอะเลยค่ะ...
มินยุนกิไม่ชอบกิจกรรมที่ใช้แรงเสียเท่าไร
อาจจะเพราะความเหนื่อยล้าชวนให้เพลีย หรือเพราะเหงื่อที่ทำให้ร่างกายเหนียวเหนอะหนะ แต่… จองโฮซอกก็ทำให้มันเป็นข้อยกเว้นในบางครั้ง
"อ… ฮ่า…"
ดวงตาเรียวรีหลุบต่ำลง ก้มมองแผ่นหลังนวลเนียนที่ขึ้นสีเรื่อจากอุณหภูมิที่ไต่สูงเป็นระดับ สองมือขาวซีดของเขาวางอยู่บริเวณบั้นท้ายงามงอนซึ่งถูกฟาดระบายอารมณ์เสียจนแดงน่าดู ครั้นเมื่อยุนกิดึงเข้าผลักออกเพื่อควบคุมจังหวะของเกม เจ้าของเรือนร่างแสนซุกซนก็มีส่ายสะโพกหยอกเย้าตอบรับบ้าง
ก้านนิ้วเรียวผละออกจากก้นที่ค่อนข้างชาจากการกระทำก่อนหน้า กรีดปลายไล้ตามรูปกระดูกสันหลังก่อนลงฝ่ามือบีบคลึงช่วงเอวบางที่มักบิดพลิ้วเร้ายามเขาสาวกายเข้าไปลึกๆ
ยุนกิเลียริมฝีปากที่แห้งผากของตนเอง ร่างสั่นคลอนไม่หยุดเพราะกิจกรรมเบื้องหน้า ชายหนุ่มโน้มศีรษะจนสันจมูกฝังลงเหนือท้ายทอยชื้นเหงื่อ สูดกลิ่นหอมของแชมพูก่อนขบเม้มเบาๆ ด้วยไม่อยากให้รอยเด่นชัด ถึงกระนั้น พอไล่ระดับลงมาถึงลาดไหล่ที่สั่นระริก หรือบริเวณพื้นที่กว้างซึ่งเป็นจุดอับสายตาเวลาสวมใส่เสื้อผ้าฟันขมก็แทบไม่คิดจะยั้งแรงเพื่อฝังคมเขี้ยว เมินสิ้นเสียงครวญของบุคคลผู้รองรับตราประทับที่เด่นชัด
กลีบกุหลาบแต่งแต้มไปทั่วดุจงานศิลป์
“ยุนกิ.. ยุนกิฮยอง”
“หืม? จะเสร็จแล้วเหรอ?” เสียงทุ้มต่ำตอบรับชื่อนั้นในลำคอ เสียงของอีกฝ่ายที่หอบกระเซ่าเชิญชวนให้เขาโอบท่อนแขนแนบหน้าท้องชิดเอวเพรียว รับรู้ถึงผิวเนื้อซึ่งเสียดสีกัน เขายื่นใบหน้าขึ้นเล็กน้อยเพื่อจุมพิตหลังใบหูน่ารัก ดูดมันเบาๆ ด้วยความเอ็นดู
โฮซอกครางฮื่อเชิดหน้าขึ้นขณะที่เกร็งลำตัว แขนขาที่ใช้ยันร่างไม่ให้เสียหลักอ่อนแรงจะหยัดสู้เข้าไปทุกที แก้วตาลูกกวางสีน้ำตาลหรี่ปรือแทบปิด ปลายนิ้วทั้งมือและเท้าจิกขย้ำผ้าปูให้พริบตาสุดท้ายก่อนลมหายใจและกายโปร่งจะกระตุกเฮือก ความรู้สึกของการปลดปล่อยทำให้ตัวเบาหวิวชั่วขณะ ศอกของความหวังคนงามพับลง ใบหน้าสุขสมซบลงกับหมอนรองจนแก้มบิดเป็นก้อนน่ากัด
“อื้อ!” ทว่าพักหายใจไม่ทันถึงครึ่งนาที เจ้าปีศาจแมวก็มือไวจับเขาพลิกหันหน้าเข้าหากัน ข้อพับเข่าถูกจับดันขึ้นจนช่องทางเปิดสะดวก กายแกร่งจากการทำงานเป็นไอดอลซ่อนรูปอยู่ใต้เชิ๊ตผ้าระบายโถมแรงใส่จนโฮซอกอุทานเสียงหลง “ฮยอง ฮยอง ผม… ผมเพิ่งเสร็จ!”
“แต่ฮยองยังไม่เสร็จเลยนะ โฮซอกอ่า” รอยยิ้มที่ชวนให้อาร์มี่หลงนั่นปรากฏที่มุมปาก คำพูดเอาแต่ใจน่าตีเสียเหลือเกิน แต่ก็นั่นแหละ โฮซฮกเข้าใจดี จะให้เขาเคลียร์มิชชั่นแล้วพักคนเดียวในขณะที่พี่ชายคนรองของวงยังอัดอั้นอยู่มันก็คงไม่ดี
คนอายุมากกว่าขยับปรับท่าทางอีกเล็กน้อย สายตาแปลบปลาบวาววับกวาดมองผลงานของตัวเอง ลูกกระน้อยตัวน้อยเหมือนถูกรังแกมาร่วมชั่วโมง… และใช้ นี่ก็เกือบชั่วโมงแล้ว ตั้งแต่ที่เหยื่อตัวน้อยมาปลุกราชสีห์จนโดนจับแกล้งคืน เขาผ่อนแรงเคลื่อนตัวเนิบนาบนิดหน่อยให้เด็กซนหายใจให้คล่องคอ พอสบเข้ากับแก้วตาหยาดเยิ้มนั่นก็เผลอกระแทกกายเข้าใส่แรงเสียจนศีรษะทุยของโฮซอกคลอน ได้รับสายตาเขียวปั๊ดตวัดใส่หนึ่งที แต่ก็นั่นแหละ
“ต่อแล้วนะ”
เด็กน้อยไม่ตอบอะไร แค่เพียงกระดิกหัวน้อยๆ ด้วยกิริยาคุ้นชิน ยืดแขนจนสุดออดอ้อนให้เจ้าของสเตจเนมชูก้าก้มลงไปหา กลีบปากบางนุ่มจรดกัน โฮซอกกอดรั้งไว้สักครู่ก่อนที่จะถูกผู้ล่าจับข้อมือกดลงกับเตียง เรียวนิ้วค่อยๆ ประสานกับช้าๆ ยามเรียวลิ้นร้อนสอดแทรกเข้าไปในโพลงปากหวานรสลูกอมสตอเบอรี่ตัดกับกลิ่นลมหายใจอเมริกาโน่ของยุนกิ ยามเมื่อแลกเปลี่ยนสัมผัส สองฝ่ามือกระชับกัน คนด้านบนกัดฟันกรอดอีกรอบพลางไล้ปลายจมูกกับแก้มกลมลงไปถึงสันกราม เขาเร่งความเร็วไม่น้อยจนคนด้านใต้ครางจนเกือบลืมหายใจ พายุอารมณ์โหมกระหน่ำใส่กระน้อยผู้น่าสงสารจนเรี่ยวแรงถูกสูบไปหมดสิ้น
“โฮซอกอ่า?”
“...”แขนเรียวคว้าหมอนขึ้นกอดบังใบหน้า ไม่ใคร่สนใจต้นเหตุซึ่งทำสะโพกเขาระบม
“อีกรอบสิ”
“ไม่…”
แล้วคิดว่าคนใจร้ายจะฟังไหม?
กว่าจะได้หยุดก็คือเขาวูบไปกลางคันนั่นแหละ ไม่รู้จริงๆ ว่าคนอย่างมินยุนกิไปเอาแรงมาจากไหน...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น