Fan-Fiction BTS
Title : Don't Look At That Side
Pairing : JiHope / MinHope
Rate : NC-17
Other : ตอนแรกก็ไม่คิดว่ามันจะออกมาเป็นแบบนี้ค่ะ.... มันค่อนข้างจะมึนๆ เบลอๆ ขออภัยอย่างสูง
จองโฮซอกเหมาะกับสีขาวมากๆ
ทั้งผิวเนียนละเอียด รอยยิ้มละมุน
ลักยิ้มน่ารักข้างแก้ม ดวงตาลูกกวางทอประกาย เรือนร่างสวยได้รูป
กระทั่งท่วงท่ารวมไปถึงน้ำเสียงน่าฟัง... ราวกับนางฟ้านางสวรรค์ ใช่
เขาดูดีมากจริงๆ ทั้งตากล้อง เมเนเจอร์ และเมมเบอร์คนอื่นๆ ไปจนถึงแฟนคลับ
ใครต่างก็ชมชอบทั้งนั้น
“นายไม่ชอบเหรอจีมินนี่?”
“ชอบสิฮะ”
โฮซอกแสดงสีหน้าไม่เข้าใจยามรูมเมทของเขาตอบคำถาม
“แล้วทำไมถึงมองฮยองอย่างนั้นล่ะ?”
พัคจีมินก็แค่... หวงเท่านั้นเอง
.
.
.
“เดี๋ยว...” เสียงร้องถูกกลบจนมิดด้วยริมฝีปากร้อนผ่าวซึ่งบดเบียดลงมา
โฮซอกเผลอกลั้นหายใจไปชั่วครู่เมื่อปลายนิ้วของบุคคลด้านบนกดลงบนท้องน้อย
อดไม่ได้ที่จะเผลอเกร็งลำตัวรับสัมผัสจนกล้ามเนื้อน้อยๆ ปรากฏให้เห็น
กายเพรียวอยู่ในชุดผ้าโปร่งสีขาวที่ใช้ถ่ายแบบเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน แม้สภาพตอนนี้แทบจะมองไม่ออกแล้วว่าจะเป็นชุดสำหรับการทำงานแบบใด
คอเสื้อกว้างผ่าลึกแหวกออกจนเผยแผ่นอกขาวเนียนที่กระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะหายใจ
ขอบกางเกงถูกถกร่นเสียจนหมิ่นเหม่อยู่แถวข้อเท้า
จีมินผละตัวออกจากขนมหวานสักพักเพื่อมองผลงานอันน่าภาคภูมิใจ ยิ้มน้อยๆ ให้นางฟ้าที่กำลังจะถูกฉุดกระชากลงจากสรวงสวรรค์
“ฉันยังไม่ได้อาบน้ำ...”
“ผมชอบกลิ่นของโฮซอกฮยองนะ ไม่เป็นไรหรอก”เขาว่าแบบนั้น
กดจมูกลงบนแก้มนิ่มก่อนหอมดังฟอด จากนั้นจึงพรมจูบลงไปถึงลำคอ
ดูดดึงให้เป็นรอยจางๆ อยากจะประทับตราแสดงความเป็นเจ้าของให้มากกว่านี้
แต่เกรงว่าจะมีปัญหากับงานภายหลัง.. ไม่เป็นไร ถ้าเป็นจุดอื่นล่ะก็..
“จีมินอ่า?”
เจ้าของชื่อส่งรอยยิ้มตอบ
เมื่อเพ่งพิศเข้าไปยังดวงแก้วกระจ่างคู่นั้น
คล้ายว่ามันจะเป็นรอยยิ้มที่ไม่น่ารักอย่างเช่นที่โฮซอกมักชมเอาเสียเลย
ไม่สิ ถ้าเขาไม่น่ารักล่ะก็ จองโฮซอกจะไปสนใจคนอื่นหรือเปล่า?
ถ้าเป็นแบบนั้นล่ะก็ เขายอมไม่ได้หรอกนะ
“จีมิน?”
“เล่นเป็นเพื่อนผมหน่อยสิ นะ ..นะ?”
ส่งเสียงออดอ้อนขณะที่ใช้ผ้าลูกไม้สีขาวปกปิดสายตาของอีกฝ่าย
หวังไม่ให้เห็นใบหน้าซึ่งไร้ความเป็นเทวดามังแกต๊อกน้อยๆ
แบบที่ความหวังคนดีชื่นชอบ พอทำตัวน่าเอ็นดูสักหน่อย
คนที่นอนอยู่ก็ยอมเออออตามแต่โดยดี ดังนั้นจีมินจึงเริ่มเคลื่อนศีรษะลงต่ำ บรรจงแต่งแต้มกลีบกุหลาบลงบนเรือนกายเพรียวบางที่งดงามเกินกว่าจะอดใจไม่ชื่นชม
กลั่นคลื่นอารมณ์ให้เป็นสัญลักษณ์ประทับหนักแน่นขึ้นในทุกจุดลับสายตา
โฮซอกครวญเสียงแผ่ว
ยกข้อมือเล็กขึ้นปิดปากยามคมเขี้ยวน้อยๆ ฝังลงที่ต้นขาด้านในอย่างแรง ได้ยินเสียงหัวเราะอย่างพึงพอใจจากเจ้าของรอยอันแสนน่ากลัวนั้น
ชั่วขณะที่จีมินเริ่มแตะส่วนอ่อนไหว โฮซอกร้องเสียงหลง
คว้าจับกลุ่มผมของเด็กขี้แกล้งโดยพลัน
“จีมิน.. จีมิน!”
โฮซอกลมหายใจกระตุก กลีบปากเผยอค้าง สะโพกแอ่นรับสัมผัสวาบวาม ปลายนิ้วสอดผ่านเส้นผมนุ่มลื่นแล้วนวดคลึงระบายอารมณ์กระสันด้วยไม่อยากจะใช้วิธีดึงทึ้งให้อีกฝ่ายเจ็บ เข่าชันขึ้นสูงขณะที่นิ้วเท้าจิกลงกับฝูกนอน เอวบางบิดน้อยๆ ทั้งร่างสั่นสะท้านราวกับลูกกระรอกน้อยขลาดระแวงสิ่งที่เจ้าตัวมองไม่เห็น
เหมือนว่าประสาทสัมผัสจะทำงานได้ดีขึ้นเมื่อการมองเห็นมีอุปสรรคมาปิดบัง
เขาดูตระหนกและตื่นตัวกว่าครั้งใดๆที่ผันผ่าน
จีมินคิดได้ว่าหลังจากนี้เขาคงมีวิธีแก้ปัญหาสำหรับการซ่อนมุมมองที่ไม่น่ารักของเขา
และวิธีที่ทำให้บทรักนี้มีสีสันกว่าเดิม
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น