Title : Play Together
Pairing : KookHope
Rate : NC+18
Other : เป็นตอนต่อของ Try it ค่ะ ช่วงนี้เริ่มรื้อฟื้นอะไรแนวๆ นี้ หวังว่าจะชอบกันนะคะ ปล. อยากอ่านคอมเม้นท์จังเลยค่-- แค่กๆ
.
.
.
"จองกุก.. อย่า-- รอย… ตรงนั้น--" เสียงใสขาดห้วงเอ่ยเตือน ริมฝีปากที่บวมเจ่อเผยอหอบกอบโกยอากาศเข้าปอด เรือนกายเย้ายวนบิดเร้า ใบหน้างามซุกซบลงกับหมอนด้วยไม่อยากจะให้เสียงครวญครางของเขาดังเกินไป ทั้งเนื้อตัวของโฮซอกถูกรัดพันด้วยเส้นหนังสีดำวาว ขับเน้นทรวดทรงสัดส่วนให้น่ามองยิ่งขึ้น
ทั้งช่วงอก แผ่นหลัง สะโพก ต้นขา…
แค่นึกภาพตอนที่ถอดมันออกแต่ร่องรอยเหล่านั้นยังหลงเหลือให้ได้เห็น จอนจองกุกก็รู้สึกคึกคักขึ้นมาแล้ว
จองโฮซอกสะดุ้งตัวโยนเมื่อก้านนิ้วยาวชุ่มเจลเย็นแตะบริเวณช่องทางด้านหลัง เจ้าเด็กร้ายกาจจงใจกดปลายนิ้วเข้าไปน้อยๆ ปัดออก แล้วใส่เข้าไปใหม่ กลั่นแกล้งจนสะโพกกลมส่ายไปมาอย่างขัดใจ กระต่ายยักษ์ตัวดีหัวเราะขณะใช้มืออีกข้างฟาดลงไปที่บั้นท้ายงอนจนขึ้นสีเลือดฝาด คนเป็นพี่สะท้านไปทั้งร่างโดยพลัน
"จองกุกอ่า…" เขาอ้อนวอน หันใบหน้าพร้อมช้อนสายตาลูกกวางชื้นน้ำเพื่อขอร้อง "เร็วเข้าสิ.. อื้อ!"
"ครับๆ ฮยองต้องใจเย็นกว่านี้สิ~" เมื่อถูกกระรอกตัวน้อยใช้สายตาแบบนั้นมอง มีหรือจะไม่ใจอ่อน? เรียวนิ้วจัดการเริ่มเบิกทางเพื่อเตรียมให้โฮซอกพร้อมสำหรับขั้นตอนต่อๆ ไป ดวงตาคมแปลบปลาบกวาดมองบุคคลซึ่งยินยอมมอบตัวมาให้เขา 'เล่น' ด้วยพลางเลียริมฝีปากที่แห้งผาก
ร่างเพรียวสั่นระริกกับการหยอกล้อแสนเนิบนาบนั่น แต่ไม่กล้าพูดออกมาว่าให้เร็วกว่านี้ กระทั่งเผลอแอ่นสะโพกดันสวนกลับไป
"อ๊ะๆ" ฝ่ามือหนาล็อกเอวบางนั่นไว้ทันที "อย่าขยับสิฮะ"
มักเน่ของบังทันบอยส์กระตุกมุมปาก ปลายนิ้วกดเข้าที่ส่วนไหวต่อความรู้สึกพอดี อาจจะด้วยความคุ้นชินหรือบังเอิญ โฮซอกหลุดร้องเสียงหลง
"ฮยองต้องเป็นเด็กดี อยู่นิ่งๆ นะ เดี๋ยวผมจะให้รางวัล"
"อืม… ฮื่อ" ความหวังคนงามลมหายใจสะดุด ตอบกลับไม่เป็นภาษา ฟันขาวขบริมฝีปากล่างสะกดกลั้นอารมณ์ ทว่าหยาดน้ำตาซึ่งเอ่อคลอนั่นปริ่มจะทะลักออกมาทุกที อาการเจ็บแสบจากสายหนังเสียดสีผิวคล้ายเกิดประกายไฟฟ้าแล่นผ่านไปทั่วทุกอณู โฮซอกไถแผ่นอกกับฟูกนอน ถูยอดสีเรื่อชูชันกับผ้าปูด้วยกิริยายากจะต้านทานในกาย อุณหภูมิซึ่งไต่สูงขึ้นเรื่อยๆ
ระหว่างนั้นจองกุกก็ค่อยๆ ขยายส่วนที่จำเป็น ด้วยนิ้วที่สอง และสาม
"จองกุกกี้..อะ ฮ่า-- ได้แล้ว--"
"หืม?" เด็กแสบยิ้มน่ารัก งอข้อนิ้วกระทันหัน
"อ๊า! เข้ามา เข้ามาได้แล้ว!"
สิ้นคำตวาด โฮซอกก็ต้องหลุดคำอุทาน เมื่อบางอย่างสอดแทรกชำแรกเข้ามาในกายโดยไม่ทันได้ตั้งตัว เมื่อเทียบกับนิ้วของจองกุกแล้ว เรียกได้ว่าเกินจะเปรียบไปมาก เขาเกร็งจนโดนฟาดก้นเพิ่มไปอีกทีสองที
"แน่นฮะ ผ่อนคลายหน่อย ผมเข้าไม่ได้"
โฮซอกเม้มปากเป็นเส้นตรง สูดลมหายใจ ทั้งเจ็บทั้งจุก เด็กบ้านี่ยังจะมาสั่งเขาอีก!
กายแกร่งที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อโน้มต่ำจนผิวเนื้อแนบชิด ส่งผ่านไอร้อนสู่กันและกัน กลีบปากบางงับเข้าตรงใบหู ขบมันเบาๆ อีกที ตามด้วยเป่าลมใส่ให้ขนลุกชันเล่น "เด็กดี ผ่อนคลาย"
จองกุกก็อึดอัดไม่แพ้กัน เสียงของเขาฟังดูอดกลั้นเต็มที พอโฮซอกปล่อยตัวสบายไม่ทันไร ท่อนเนื้อร้อนที่ยังค้างคาอยู่ปากทางก็ถูกดุนดันเข้ามาจนสุดในรวดเดียว
"อ๊า! อ๊ะ เดี๋ยว-- อื้อ~"
"ฮ่ะ…"คนเป็นน้องหัวเราะอย่างพึงพอใจ "เมื่อกี้ยังเร่งผมอยู่เลยนะ"
"ฉันยัง-- อ๊ะ" โฮซอกตัวคลอน เหมือนเข่าที่ใช้ยันร่างลอยหวืดเขยิบไปเพราะแรงกระแทกกระทั้นจากเด็กบ้าพลัง ก้อนเนื้อกลมด้านหลังถูกบีบขย้ำเสียจนน่ากลัวว่าจุแหลกเหลวคามือใหญ่ เรียวเล็บสวยจิกลงกับที่นอน ใบหน้าของเขาเชิดขึ้น แก้วตาทอประกายวาบวับ
ฟึบ
"อื้อ!"
"ห้ามเสร็จก่อนผมนะ" คมเขี้ยวทาบลงที่ลาดไหล่ มือขวาของจองกุกมีปลายเชือกถูกกำไว้ และ.. มันเป็นสิ่งที่พันธนาการแก่นกลางกายของโฮซอก
ความหวังคนงามเนื้อตัวแดงไปหมด ทั้งอึดอัดจากการที่ไม่อาจปลดปล่อย ทั้งเจ็บจากการถูกรัดจนแสบ
แต่
"รู้สึกดีไหมฮะ?" เสียงทุ้มละมุนกระซิบข้างหู ลิ้นร้อนละเลียดเลีย
"ฮือ~"
"ว่าไงฮะ? โฮซอกฮยอง?" เขาบีบสะโพกจนเป็นรอย ฟาดก้นเนียนๆ นั่นเสียดังเพี๊ยะ
"ดี… อ่า แรงอีก"
สุขสมเหลือเกิน
"อะไรนะ ผมไม่ได้ยินเลย" ว่าแล้วก็หยุดขยับเพื่อรับฟัง โฮซอกสะอึกสะอื้น ขยี้ก้อนเนื้อนิ่มกับส่วนที่แตะกันอยู่ ช่องทางเบื้องหลังโอบรัดความเป็นชายของมักเน่ตัวน้อยราวกับท้าทาย
"เข้ามาอีก ทำฮยอง ..ฮื่อ ทำโฮซอกแรงๆ-- อ๊า!" ไม่ทันจบประโยคดี เจ้ากระต่ายยักษ์ก็โถมตัวใส่ ปากระดมจูบไปทั่วแผ่นหลังซึ่งบางจุดมีเลือดซิบเพราะสายหนังบาด
ไม่เป็นไร
เป็นรอยในร่มผ้า ช่วงนี้ก็ไม่มีถ่ายแบบ
จองกุกเลียเลือดเข้าปาก รสชาติของสนิมทำให้เขารู้สึกอยากรุนแรงกับร่างที่กกกอดอยู่นี่มากขึ้น บดขย้ำจนสีม่วงแดงช้ำกระจัดกระจายน่าดูชม
"โฮซอกฮยอง… เด็กดี"
หมอนที่รองลำตัวช่วงบนเปรอะไปด้วยน้ำตาซึ่งไหลริน
"ไม่ไหวแล้ว.. จองกุก จองกุก.."
"แต่ผมยังไม่..อ่า ยังไม่เสร็จเลยนะฮะ" จุมพิตลงบนกลุ่มผมหอมแชมพูซึ่งเริ่มลู่ลงแนบกรอบหน้าเพราะเหงื่อ นิ้วยาวไล้ตามโครงเอว เลื้อยลงไปเกลี่ยขาอ่อนด้านในก่อนวกกลับไปแตะส่วนอ่อนไหวของกระรอดในอุ้งมือ
"อื้อ!"
เวลาแบบนี้ ช่องนั้นบีบรัดจนเขาปวดเลยล่ะ ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่หยุดขยับหรอกนะ
"ครับ?"
"ขอร้อง.. ฮือ จองกุก อ๊า~ ขอร้อง" เขาครวญกระเซ่า รู้สึกดีปะปนไปกับทรมาน ความรู้สึกที่แสนงดงาม ที่มีเพียงจอนจองกุกเท่านั้นจะสามารถมอบให้เขาได้
"...." มักเน่ไม่ตอบ เขาเพียงยัดเหยียดตัวตนให้อีกฝ่ายโดยไม่หยุดพัก มือยังทำหน้าที่รังแกไม่ขาดตกบกพร่อง ปลายนิ้วจิกลงส่วนหัวของเอ็นเนื้อที่ปริ่มน้ำนั้น ทั้งถูทั้งปัดผ่านจนคนโดนแกล้งแทบขาดใจ
"ฉัน… อ๊ะ อ๊า โฮซอกขอร้อง อ๊า-- ได้โปรด.." คำขอนั้นยังดำเนินต่อไป "ไม่เอา.. ไม่ไหว ฮ่า~"
"ก็ได้…"
"อ๊า!~" ในที่สุด จองกุกก็ยอมแก้พันเชือกผ้าเส้นนั้นเสียที โอซอกได้ปลดปล่อยสิ่งที่อัดอั้นสมใจ ร่างกายก็ปวกเปียกฉับพลัน ของเหลวขุ่นข้นเหนียวเหนอะหนะเลอะเทอะทั่วผืนผ้าที่รองรับ มีไหลหลั่งลงบางบริเวณต้นขาประปราย
"อ่า ยังไม่จบสักหน่อยนะฮะ" ข้อเท้าถูกคว้าก่อนทั้งร่างจะโดนจับหมุนให้แผ่นหลังติดเตียง เผชิญหน้ากัน ส่วนนั้นยังคงเชื่อมต่อ
โฮซอกรู้สึกเหมือนแท่งร้อนนั่นจะพองตัวขึ้นอีกเมื่อสายตาของพวกเขาสบกัน
กระต่ายยักษ์ก้มลงไปฟัดแก้มกลมนั้นเสียหลายฟอดขณะที่ช่วงล่างค่อยๆ ขยับต่อ จุ๊บปากอีกสักทีสองทีแรงๆพร้อมขบเม้มจนคนพี่ทบไหล่ดังผลั่ก
ก่อนพายุรุนแรงจะเริ่มขึ้นอีกรอบหลังเขายกเข่าข้างหนึ่งขึ้นพาดบ่า
"น่าขย้ำมากเลยฮะ โฮซอกฮยอง:)"
