Title : Be In Heat
Paring : Kookhope
Rate : Nc+18
Other : AU ดอกเตอร์จองกับหน้าที่ดูแลมนุษย์ทดลองครึ่งกระต่าย
ขอบคุณแมวนุ่ม soft_kitten ที่ช่วยกันนะคะ❤️
กึก..
“สวัสดีตอนเย็นครับดอกเตอร์จอง”
“สวัสดีครับ”
“ขอให้โชคดีนะครับ”
ริมฝีปากสีเรื่อสุขภาพดีขยับคลี่ยิ้มหวานตอบรับขณะรูดบัตรผ่านกับประตูเพื่อเข้าไปยังห้องด้านใน เจ้าหน้าที่ชุดเครื่องแบบตัวใหญ่ทำหน้าที่ไม่ขาดตกบกพร่อง เขาตรวจเช็คความเรียบร้อยด้วยสายตาอีกครั้งก่อนจะกลับไปยืนหลังตรง สายตาจดจ้องทางเดินโล่งและกำแพงสีสว่างราวกับมันน่าสนใจเสียนักหนา
จองโฮซอกเคลื่อนตัวเข้าไปในห้องที่แสนคุ้นเคยซึ่งทีเครื่องใช้ไม่กี่อย่าง เตียงที่ดูแข็งแรงขนาดพอให้หนึ่งคนนอนสบาย และประตูสู่ห้องน้ำ พอเหลือบมองไปทางด้านข้างก็พบเศษซากของเหล็กกองอยู่มุมหนึ่ง ชายหนุ่มในชุดกาวน์ส่ายหน้าอย่างระอาต่อเจ้าของห้องที่นั่งกอดเข่าบนเตียง
“จองกุกอ่า...”
“จะมาติดใหม่กี่ครั้ง ผมก็จะทำมันพังอยู่ดีฮะ”
“นายควรจะรู้ว่ากล้องตัวหนึ่งไม่ใช่ถูกๆนะ...”
เขาดุด้วยน้ำเสียงอ่อนล้า มองไปยังเด็กหนุ่มวัยเพิ่งบรรลุนิติภาวะเบื้องหน้า จอนจองกุกอยู่ในชุดผู้ป่วยสีชมพูอ่อน เหมือนทุกวัน หูกระต่ายที่พับขึ้นลงนั่นแสดงถึงอาการเบื่อหน่ายต่อคำติเตือน
ใช่ เด็กคนนี้เป็นมนุษย์ทดลองนิวฮิวแมนประเภทครึ่งกระต่าย แต่โฮซอกคิดว่ามันค่อนข้างแปลกไปมากเพราะตัวของจองกุกแข็งแรงเกินกว่าจะเป็นสัตว์กินพืชที่มีสถานะเป็นเหยื่อในห่วงโซ่อาหาร อย่างไรก็ตามเขาเป็น 'ผลงาน' ที่สมบูรณ์และมีคุณค่าที่สุดต่อโครงการผิดกฎหมายนี้ ...ถึงจะบอกว่าผิดกฎหมายแต่ผู้อำนวยการก็เป็นหน่วยงานรัฐบาลเองนั่นแหละ
ขายาวขยับก้าวเข้าใกล้เตียง มือล้วงห่อขนมจากกระเป๋าเสื้อคลุมออกมา “วันนี้ทำคุกกี้มาให้นายด้วย-- เฮ้ย!”
ทว่าก่อนจะได้ให้ของหวานเจ้ากระต่าย โฮซอกก็ถูกคว้ากระชากตัวปลิวเสียแล้ว
“จองกุกอ่า! ฉันตกใจหมดเลย!”เสียงใสสั่นเครือด้วยอาการใจหายวาบ สองแขนตวัดโอบรอบบ่ากว้างเรียวนิ้วขย้ำคว้าเสื้อผ้าเรียบนั้นจนยับยู่ สภาพที่นั่งหมิ่นเหม่เหนือตักนี่ไม่น่าสนใจเท่ากับความรู้สึกหวิวที่ลอยหวืดเพราะแรงจากมือข้างเดียวของกระต่ายยักษ์
ยีนส์ที่จอนจองกุกได้รับแน่ใจนะว่ามีแค่ดีเอ็นเอของสัตว์กินพืช? การที่เด็กหนุ่มแข็งแรงนั้นถือว่าดี ทว่าหลายครั้งก็นำพามาซึ่งความหวาดกลัว เกรงว่าสักวันหนึ่งที่จองกุกรั้นจะอดทนอยู่ในห้องแคบนี้ เขาจะทำอะไรที่ชวนให้โฮซอกผวา
กึก
ไม่ทันได้ใคร่ครวญไปมากกว่านี้ แรงกัดเบาๆ หลังท้ายทอยและเสื้อกาวน์ที่ถูกดึงออกจากตัวก็เรียกสติของโฮซอกกลับมาอยู่กับปัจจุบัน
"ช่วยผมหน่อย"
เสียงกระซิบแหบพร่าแผ่ว ลมหายใจร้อนเป่ารดที่ใบหู บั้นท้ายกลมรู้สึกถึงบางอย่างกำลังดุนดันก้นของเขาอยู่.. กระต่ายยักษ์ติดสัดอีกแล้ว? ชายหนุ่มรู้ดีว่านั่นไม่ใช่คำขอ ทว่าก่อนจะได้คัดค้าน ประโยคซึ่งชักจูงให้เขาไขว้เขว้ครั้งแล้วครั้งเล่าก็ถูกกล่าวย้ำ
"ผมมีพี่คนเดียวนะฮะ"
"จองกุก.. ฉัน.."
"พี่น่าจะรู้ดีนี่นา"
"..."
"กระต่ายน่ะ ถ้าเหงามากๆ มันจะตายเอานะฮะ"
ดวงตาลูกกวางหม่นแสงชั่วครู่ก่อนกลับมาเปล่งประกายดั่งเดิม ลำตัวเอนเข้าหาเด็กในความดูแลขณะปล่อยให้เสื้อสีพิสุทธิ์ร่วงลงไปกองกับพื้นห้อง สองมือสั่นเคลือกอบกุมแก้มของเจ้ากระต่ายขี้เหงา สบสายตาคู่นั้น
ใจของเขาอ่อนยวบ
โฮซอกหลับตาลง ประทับจุมพิต
จองกุกอ่า… เธอช่างโหดร้ายต่อใจของฉัน… แบบนี้จะปฏิเสธได้ยังไง?
.
.
.
"อ๊ะ อย่า.. อย่า…"
"พี่ห้ามเพราะรู้สึกดี?"
จองโฮซอกมองเงาสะท้อนของตนเองในดวงตาคู่นั้น อ่า
ครั้งแรกที่พบกันเมื่อสี่ปีก่อน มันเคยใสซื่อกว่านี้ เต็มไปด้วยความหวาดกลัว เด็กน้อยที่แสร้งเข้มแข็งเมื่อวัยเยาว์เติบโตมาได้จนถึงตอนนี้.. มันแฝงไปด้วยความกรุ่นโกรธ เคียดแค้น โศกเศร้า และโดดเดี่ยว
ทว่าเมื่อจองกุกอยู่กับเขา ราวกับว่าเด็กน้อยอยากจะร่ำไห้
ปลายนิ้วเกลี่ยปัดหน้าม้าที่บดบัง แม้มันจะตกลงมาอีกครั้งเพราะการโยกคลอนของลำตัว
"อย่า.. อย่าเหงานะ"จังหวะการขยับชะงักไปเล็กน้อย ก่อนแนงกระแทกรุนแรงคราต่อมาจะทำให้ร่างเพรียวลอยวืดเกือบกระแทกหัวเตียง "ฉันอยู่นี่แล้ว… เด็กดี"
เขาโอบกอดกายาที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อและรอยแผล กัดปากไหล่กระตุกเมื่อถูกฝ่ามือหนาปรนเปรอ
ช่างน่าสงสาร
หากวันนั้นเขาพาเด็กคนนี้หนีไปแต่แรกล่ะก็
"อ๊า!" โฮซอกหวีดร้องเสียงหลง ทั้งจุกทั้งเสียวกับลีลาบทรักที่จองกุกมอบให้ สัญชาติญาณของกระต่ายทำให้เด็กคนนี้เน้นไปที่การสาวกาย ยิ่งลึก ยิ่งเร็ว ภายในของชายหนุ่มก็คล้ายจะละลายดุจถูกแผดเผา ปลายนิ้วเท้าจิกลงบนฟูก เหงื่อกาฬอาบย้อมจนเหนียวเหนอะ
"พี่ฮะ โฮซอก โฮซอกของผม"เจ้ากระต่ายส่งมอบตัวตนเข้าไป เสือกกายจนลมหายใจหอบหน่วง มือคว้าขาข้างหนึ่งของพี่เลี้ยงพาดบ่า บีบจนต้นขาเป็นจ้ำช้ำแดง
"อื้อ อ๊า ลึกไป… จองกุก ฮ่า…"เสียงใสเริ่มแหบขาดหาย ปะปนไปกับอากัปครวญคราง ทั้งร่างคลอนอย่างหนัก แผ่นหลังกระทอนจนแทบไม่ติดที่
อย่าว่าแต่เขาเลย เตียงนี้สั่งทำด้วยเหล็กพิเศษ มันยังส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดโยกเยกไปมาราวกับจะขาดใจเป็นเพื่อนเขา
ไม่นะ ถ้าเตียงพังอีกล่ะก็ .. งบประมาณ…
"ช้า.. เบาหน่อ--"
"พี่ฮะ แน่น... อ่า"
ริมฝีปากของเขาถูกปิด เสียงเฉอะแฉะรบกวนโสต แต่สำเนียงลามกนี้ช่วยให้เด็กด้านบนคึกคักกว่าเดิม หน้าขาแกร่งปะทะกับก้นของเขาจนชาไปหมด ทั้งเนื้อตัวแต่งแต้มด้วยรอยฟันร่วมคิสมาร์ก
ฮือ แผลเก่าเพิ่งหาย
เขาเกลียดระยะติดสัดของกระต่าย!
"อ๊ะ ฮ่า อ๊า!~"
ขณะที่เขาหมดแรงนอนแผ่บนเตียงหลังกิจรอบที่สอง แท่งเอ็นในช่องทางกลับขยายขึ้นอีกส่วน
…
"อีกรอบนะฮะ"
ไม่ทันได้ร้องโฮออกมา กายเล็กกว่าถูกจับพลิกคว่ำ แผ่นอกชิดเตียง ยอดถันสีสดเสียดกับฝูกนอนจนหลุดร้องซี้ด
ยิ่งปลดปล่อยเท่าไร ความรู้สึกของโฮซอกยิ่งไวขึ้นเท่านั้น
"ไม่ไหว.. ไม่--"
สะโยกถูกจับยก ของเหลวหนืดข้นทะลักออกมาจากปากทาง นิ้วยาวกวาดทำความสะอาดลวกเพียงสิบวิก่อนจะแทงดาบเข้าถ้ำจนมิดด้ามในรวดเดียว
"ฮื่อ…"เสียงของเขาไม่มีความหมายเลยใช่ไหม? พรุ่งนี้เขานั่งประชุมไม่ได้แน่ๆ
กึ่ก
หืม?
จองกุกเริ่มขยับ
กึ่ก
" อ๊า จ… กุก…"โฮซอกพยายามเรียกเพียงแต่ผงกหัวขึ้นจากหมอนไม่ไหว "เดี๋ย--"
กึ่ก! โครม!
"!!?" โฮซอกหลุดสบถเสียงดัง
เตียง! พัง! อีก! แล้ว!!!
"จ จอง…"
"ฮะ?"
และใช่ เด็กบ้านี่ไม่หยุด.. หลังจากขาเตียงหักจนเอียงกะเท่เร่ทำท่าเดิมต่อไม่ได้ ร่างปวกเปียกของโฮซอกก็ถูกจับอุ้ม เนื่องจากไม่มีเรี่ยวแรงพอจะยืนเอง จองกุกจึงจัดท่าทางเสร็จสรรพ แผ่นหลังบางพิงอกกว้าง สองท่อนแขนเกี่ยวประคองใต้เข่าสองข้างในท่าอ้ากว้างน่าอาย
แล้วก็ยืนขึ้น
โฮซอกอยากจะสลบหนีตอนนี้เลย
ย ยืนทำท่านี้เหรอ?
"จองกุก…"พี่เลี้ยงหนุ่มเริ่มเบะปากร้องไห้
"โฮซอกอ่า…"
แต่ไม่เป็นไร จองกุกจะทำให้เสียวจนลืมอายเลย
-------------
อารมณ์มันตีกันแปลกๆนะ… เพราะปั่นไฟลุกแน่เลย!
- ห้องของกุกเก็บเสียง หากมีปัญหาโฮซอกมีปุ่มฉุกเฉินกับตัว การ์ดหน้าห้องเลยไม่เข้ามาตอนเสียงดัง
- โฮซอกมีรีโมทปิดกล้องวงจรปิด เพราะไม่ต้องการให้ใครเห็นตอนกุกติดสัด ถึงแบบนั้นก็โล่งใจนิดๆที่กล้องพังเวลาทำกัน
- ที่กังวลเรื่องพังข้าวของเพราะถ้างบหมดโฮซอกจะโดนหักเงินเดือน
